Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne
Zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, zwane są też nerwicą natręctw. Polegają na występowaniu obsesyjnych myśli, których nie możemy powstrzymać oraz kompulsji, czyli zachowań przymusowych, które, pomimo ich bezsensowności, musimy wykonywać w obawie przed urojonymi konsekwencjami. Osoby chore zdają sobie sprawę ze swoich irracjonalnych działań, jednakże blokuje ich lęk. Szacuje się, że osoby cierpiące na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne stanowią około 2,5 % populacji. Chorzy znajdują się pod opieką lekarza psychiatry.
Często jednak rezygnują z pomocy specjalisty, próbując samemu poradzić sobie z problemem. Nie jest to jednak możliwe, w większości przypadków dochodzi do utrwalenia nawyków, a leczenie opiera się na ich przerwaniu. W terapii wykorzystuje się środki farmakologiczne, a konkretnie leki przeciwdepresyjne. Psychoterapia przyjmuje zazwyczaj postać poznawczo-behawioralnej. W jej wyniku, pacjenci zyskują odporność na sytuacje, w których zazwyczaj pojawiały się natręctwa.
Terapia trwa zazwyczaj przez długi czas. Leczenie środkami farmakologicznymi może trwać nawet kilka lat. Po zakończeniu terapii, pacjent musi dbać o siebie w szczególny sposób. Chodzi głównie o unikanie używek, dbanie o własny rozwój, aktywność fizyczną, podejmowanie prób radzenia sobie ze stresem i przyjęcie odpowiedniej diety. Przyczyny zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych nie są do końca znane.
Można wskazać na czynniki genetyczne, problemy związane z funkcjonowaniem układu nerwowego, ale również czynniki środowiskowe, związane z przeciążeniem informacyjnym, nadmiernym stresem i tempem życia.